Just “Move On”

เลิกแอบเสียที วิทยา แสงอรุณ 28-29 เมษายน 2007

“พี่...ผมทำแล้วนะ...” ได้ยินอย่างนั้น ผมอดกระหยิ่มยิ้มย่องจนออกนอกหน้าไม่ได้ ดีนะที่เขาไม่เห็นหน้าผม

แล้วเขาก็วางสายไป ฟังน้ำเสียงดูแล้ว ผมเดาว่า เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ของผมคงจะสบายใจขึ้นที่สุดท้าย เขาก็ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ น่าแปลกนะครับ คนเราตัดสินใจอะไรไปแล้ว แต่ก็ยังอยากให้ใครบางคนเป็นคนบอกให้ทำ สงสัยเผื่อไม่สำเร็จ อย่างน้อยก็จะได้มีใครบางคนไว้คอยโทษไง?

ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้หนึ่งอาทิตย์ “นายคณิต” มาบอกผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า ไปเจอผู้ชายคนหนึ่งส่ง “สายตา” มาให้ เจ้าของดวงตาคนนั้นเป็นพนักงานอยู่ในร้านของห้างแห่งหนึ่ง ปกติคณิตก็ไปที่นั่นบ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นคนนี้มาก่อน ทั้งสองคนเป็นแปลกหน้าของกันและกันอย่างแท้จริง

“แล้วรู้ได้ไงว่า เขาสนเราน่ะ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะนายคนนี้มีแนวโน้มเป็นคนชอบคิดอะไรเข้าข้างตัวเอง

“ต้องใช่สิพี่ ดูเหมือนเขาจะยิ้มให้ผมเป็นพิเศษ ไม่รู้สิ ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้นนี่ แล้วอีกอย่าง ตอนผมจ่ายตังค์ เขายังเอานิ้วมาโดนมือผมด้วย”

แค่เนี้ยะนะ? บังเอิญชัดๆ…

ผมเลยถามเขาย้ำอีกทีว่า แล้วรู้ได้ไงว่า สายตาหรือรอยยิ้มที่หนุ่มคนนั้นส่งมาให้ มีความหมายอื่น นอกจากพนักงานแสดงความเป็นมิตรกับลูกค้า?

“รู้สิครับ ก็ตอนก่อนจะออกจากร้าน ผมยังแกล้งถามไปว่า น้องครับ มาทำงานที่นี่ทุกวันเลยเหรอครับ เขาก็ตอบผมเลยทันที ไม่มีลังเลเลยนะครับ แล้วก้อน้ำเสียงเขาก็ดูอ่อนลงด้วยนะพี่ ไม่เหมือนประโยคก่อนหน้านี้ เหมือนเรารู้จักกันมานานแสนนาน ผมยังรู้สึกร้อนวูบวาบ ใจสั่นตอนเขาส่งยิ้มทิ้งท้าย ต้องใช่แน่ๆ เลย”

ตอบมาเป็นพรวนเชียว คง “อิน” จริงๆ

สิ่งที่เขาพูดทำให้ผมนึกถึงคุณผู้อ่านที่เข้าไปเขียนความเห็นในบล็อคของบทความคอลัมน์นี้ จากหัวข้อเรื่องที่เกี่ยวกับพื้นที่สำหรับแสดงตัวตนที่มีจำกัด แล้วก็มีความเห็นต่างๆ ว่า มนุษย์สีรุ้ง กว่าจะเจอกันได้ ก็คงแต่ในผับ บาร์ ซาวน่าหรือยังไง?

ถ้านายคณิตเกิดได้แฟนเพราะไปเดินห้าง คงจะดีไม่น้อย เอ...หรือถ้าเป็นแค่ “ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป” ล่ะ? ก็คงสุดแล้วแต่เขาสองคน ถ้าคนเราปิ๊งกัน คบกันได้นานๆ ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ ก็ถือว่า เรามีโอกาสรู้จักมนุษย์ในโลกเพิ่มอีกคน จะเป็นไรไป?“งั้นอย่างนี้...ต้องทำให้รู้ว่า เราก็สนเขาด้วย ขอเบอร์เลย”

ผมคิดว่าจะแนะนำไปตามที่ว่านั้น แต่มาคิดๆ ดู จะเป็นไปได้ยังไง อยู่ๆ ก็ไปขอเบอร์ชาวบ้าน? ถ้าเขาไม่ให้ คนขอคงหน้าแตกยับเยิน ผมเลยบอกเขาว่า ไปที่นั่นอีกคราวหน้า ก็เขียนเบอร์ตัวเองในกระดาษไว้เตรียมไว้ มีจังหวะ ยื่นเลย

อีกสองสามวันต่อมา มันคงอดรนทนไม่ไหว ผมเองก็อยากจะรู้ว่า หนุ่มคนนั้นยิ้มให้เพราะมีใจ หรือนายคณิตคิดไปเอง แต่ผมก็ไม่คิดว่า เพราะแรงยุของผม มันจะทำ

“พี่...ผมทำแล้วนะ ผมก็เขียนเบอร์เอาไว้อย่างที่พี่บอกผมแหละ เนี่ย ยังต้องแกล้งเขาไปเตร่ๆ ดูของ แล้วก็ซื้อออกมาด้วย ไม่ได้อยากซื้อหรอกไอ้ของนั่นน่ะ แต่ผมก็ถ่วงเวลารอจังหวะน่ะพี่ ตอนลูกค้าคนอื่นไม่อยู่แถวนั้น พอส่งของแล้วจ่ายตังค์ให้เขา ผมยังถามเขาด้วยนะว่า เลิกงานกี่โมง หยุดวันไหน เขาก็ตอบผมหมดเลยนะครับ อย่างนี้แล้ว ใช่ชัวร์เลยพี่ พอได้เงินทอน ผมก็ยิ้มให้ที แล้วก็เอากระดาษโน้ตนั่นวางไว้บนเคาน์เตอร์เลย โหย ตอนนั้น มีลูกค้าผู้หญิงผู้หญิงมายืนตรงนั้นด้วย ไม่รู้เห็นหรือเปล่า”

“แล้วเราส่งยิ้มให้สำทับอีกทีหรือเปล่าล่ะ” ผมถาม

“จะยิ้มอะไรล่ะพี่ เขินจะตาย ผมเผ่นแนบออกมาจากร้านแทบไม่ทัน”

เหตุการณ์นั่นเพิ่งจะเกิดเมื่อสองสามวันที่แล้ว คุณผู้อ่านเคยนั่งรอโทรศัพท์จากใครบางคนแบบทรมานจิตใจหรือเปล่าครับ? นายคณิตบ่นว่า ไม่เห็นน้องคนนั้นโทรมาหาซะที แทบทุกชั่วโมง เขาจะคอยมองโทรศัพท์ การงานไม่เป็นอันทำ ว้าวุ่นงุ่นง่านไปหมด

“เขาคงยุ่งอยู่มั้ง หรือไม่ก็ เขาแค่รู้สึกดีที่มีใครบางคนสนใจ หรือไม่ก็ เป็นคนชอบหว่านเสน่ห์ อย่าคิดมากเลย ผ่านมาผ่านไปนะ” ผมพยายามปลอบ ผมเองก็เสียดายนะครับที่สิ่งที่นายคณิตทำไปจากแรงยุของผมมัน “ไม่เวิร์ค”

“พี่ครับ ผมว่า ผมจะไปนั่งรอตอนเขาเลิกงาน ตอนสามทุ่ม จะดีมั๊ยพี่ ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย รอโทรศัพท์อย่างนี้ ทรมานจะตาย ผมว่าจะชวนน้องเขาไปนั่งคุยกัน”

“แล้วถ้าเกิดเขาไม่อยากไปกับเราล่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่ผมอยากรู้นี่ครับ”

ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะออกหัวหรือออกก้อย

“เอาเลย...ยังไงๆ เราก็ซื้อขนมติดไม้ติดมือไปด้วยนะ เอาเป็นข้ออ้าง และแสดงน้ำใจ ถ้าเขาไม่ออกไปกับเรา ก็ทำใจนะ เข้าใจมั๊ยคำว่า Move On น่ะ”

ผมว่าจะไม่ยุ่งแล้วเชียวนะ เรื่องชาวบ้าน แต่มันน่าสนใจซะทุกเรื่องสิน่า

นายคณิตคงคิดคำนวณดูสถานการณ์อยู่ แต่ก็ดีนะครับ เขาไม่ถามผมว่า มันจะใช้เวลาแค่ไหนที่จะทำใจ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมเชื่อว่า ถ้าคนเราผิดหวัง ไม่ได้อะไรอย่างที่ตั้งใจ แต่เรายังมองโลกในแง่ดี และมองด้านดีของสิ่งที่ตัวเองทำ มองด้านดีของอีกฝ่าย เราคงไม่ใช้เวลานานเกินไปที่จะกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง แล้วเราจะ Move On กับชีวิตเราต่อไป มันไม่มีอะไรแย่ไปตลอดหรอก

แต่ตอนนี้ที่แย่ก็คือ ผมรู้สึกทรมานจัง เพราะอยากจะรู้ว่า เขาจะกล้าไปชวนน้องคนนั้นมั๊ย?

-end-