“พ่อครับ ลูกขอฝากแฟนหน่อย”

เลิกแอบเสียที วิทยา แสงอรุณ นิตยสารเมโทรไลฟ์ นสพ. ผู้จัดการรายวัน-วันเสาร์ 5-6 พฤษภาคม 2007

ตอนที่นายวีพูดประโยคนั้น เขากำลังขับรถเดินทางข้ามจังหวัดอยู่ ห้วงเวลากว่าสามชั่วโมงที่เขาได้อยู่กับพ่อตามลำพังในรถคือโอกาสทองที่เขาเฝ้ารอคอย

“พ่อผมจะได้ไม่หนีไปไหน” เขาหัวเราะ

วีกับผม พบกันครั้งหนึ่ง ทางโทรศัพท์ สำหรับผมแล้ว เขาเหมือน “บูมเมอแรง” ที่สวยงาม เราเคยคุยกันเรื่องชีวิตของเขาหนหนึ่ง เขาหายไปแบบไร้ร่องรอย และแล้ววันหนึ่ง เขาก็กลับมา เหมือนอีกคนหนึ่ง แต่จริงๆ เขาก็เหมือนคนทั่วๆ ไปแหละครับที่ “ความกลัว” ทำอะไรเขาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาคือ วีคนเดิม ที่ดูจะมีความสุขมากขึ้น

“ตอนอายุ 28 ผมทุกข์มากครับ ผมรู้สึกเก็บกดมานาน หลายๆ คนก็คาดหวังในตัวผม ผมคิดว่า ไม่มีใครจะสามารถยอมรับตัวตนของผม”

เขาเล่าต่อว่า ช่วงหนึ่ง เขาเคยบังคับตัวเองให้คบหากับผู้หญิง ระยะเวลาเพียงปีครึ่ง เขาลองคบกับผู้หญิงไปแล้วสามคน

“ผมก็อยากจะลองปล่อยใจดูน่ะครับว่า ผมจะทำได้หรือเปล่า แต่ก้อ...แค่คิดจะจับมือเค้า ผมก็เหงื่อออกแล้ว เลยไม่เคยแม้จะจับมือใคร ผมก็มาคิดๆ ดู ผมไม่ควรไปสร้างบาปกับเขา อีกอย่าง ผมถามตัวเองว่า แล้วผมจะทิ้งผู้ชายทั้งโลกมาเพื่อเขาเหรอ?”

วีเป็นอีกคนหนึ่งที่บอกว่า “ไม่มีเพื่อน” ถ้าเพียงเขามีเพื่อนเป็นชายรักชายเหมือนเขาสักคน เขาคงมีที่ให้ปรับทุกข์ ได้ระบายความอัดอั้นตันใจที่พูดเรื่องนี้กับใครก็ไม่ได้ และที่สำคัญได้แลกเปลี่ยนข้อมูลและประสบการณ์ชีวิตให้กันและกันฟัง เขารู้ว่า เขาพอมีคนรู้จักทางทางอินเทอร์เน็ต แต่การได้พบตัวกันจริงๆ และได้คุยกัน ให้ความรู้สึกและผลลัพธ์ต่างกันโดยสิ้นเชิง

ความรู้สึกอ้างว้างของผู้ชายคนหนึ่งที่ยังไม่อาจเป็นตัวเองได้ยังดำเนินต่อไป แต่มุมหนึ่งของใจก็เตือนตัวเองว่า ไม่อยากจะทุกข์อย่างนี้ไปตลอดทั้งชีวิต

สำหรับผมเองในฐานะผู้ถ่ายทอดชีวิตและเรื่องราวของชาวบ้าน ก็รู้สึกดีนะครับที่คอลัมน์นี้เป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขา และมีส่วนทำให้วีเริ่มมองตัวเองในมุมใหม่ๆ เขาหาข้อมูลอย่างเอาจริงเอาจังในอินเทอร์เน็ต เริ่มอ่านหนังสือ แต่คุณผู้อ่านเชื่อไหมครับว่า จุดหักเหที่ทำให้เขาตัดสินใจ “เลิกแอบ” กับตัวเองคือ หนังสือรวมภาพของหนุ่มหล่อคมเข้ม- คุณยุทธ ทองเจริญ

“วันนั้น ที่แผงหนังสือ ผมตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนั้น พอถือหนังสือไป หน้าก็แดง แต่คนขายก็รับตังค์ไป ไม่เห็นจะมองหน้าผม หรือแสดงอาการอะไร พอผมเดินออกมานะเท่านั้นแหละครับ ผมบอกตัวเองเลยว่า เราทำได้ และนี่ความสำเร็จยิ่งใหญ่ของชีวิต”

คนทั่วๆ ไป อาจจะไม่เข้าใจนะครับว่า…อะไรนักหนา…แค่เดินไปซื้อหนังสือเล่มเดียว แต่ทำไมหัวใจถึงลิงโลดได้ขนาดนี้?

มันคือจุดเริ่มต้น มันคือก้าวแรก ทุกคนย่อมมีก้าวแรกทั้งนั้น หลังจากที่ตัวเรายอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองแล้ว และไม่ต้องการให้มันเป็นความลับอันอึดอัดทรมานอีกต่อไป การที่มีใครบางคนรับรู้ตัวตนของเรา ถึงแม้เขาจะเป็นใครก็ไม่รู้ หรือเป็นเพียงคนหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ผมคิดว่า มันคือจุดเริ่มต้นที่มีความหมาย เหนือไปจากอ่านหนังสือ และท่องอินเตอร์เน็ต เหมือนเราเรียนหนังสือนั่นแหละครับ มีทฤษฎี ก็ควรมีภาคปฏิบัติ

ผมนึกต่อไปว่า ถ้าแคชเชียร์คนนั้นรู้ เขาคงยินดีไม่น้อยที่ได้ช่วยคนๆ หนึ่งให้ก้าวพ้นอะไรบางอย่างที่รั้งชีวิตเขาไว้ในกองทุกข์ คุณผู้อ่านลองทำดูก็ได้นะครับ แต่ถ้าเกิดแคชเชียร์คนนั้นมองหน้าคุณ ตีสีหน้าประหลาด ก็คิดเสียว่า “เขาก็คงเป็นได้แค่แคชเชียร์ ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน...บาย”

และจะให้ดี ...ไม่ต้องไปอุดหนุนร้านนี้อีก

ครั้นที่คนเรายอมรับความจริงของตัวเอง จะทำให้ใจเริ่มผ่อนคลายขึ้น วีเองก็เริ่มเปิดตัวเองมากขึ้น และได้พบกับใครบางคนที่สำคัญในชีวิตเขา ผมไม่ได้ถามเขาว่า เขาพบกับแฟนคนปัจจุบันได้อย่างไร รู้แต่ว่า เขาทั้งสองคบกันมาสองปีแล้ว แต่ตอนที่เขาเพิ่งคบกันสองเดือน วีมีเหตุต้องเดินทางไปต่างประเทศ

“ตอนผมต้องเดินทางไปไกลเป็นเดือน ผมก็มาคิดว่า จะเป็นยังไง ถ้าแฟนผมมีปัญหา และต้องการความช่วยเหลือ ผมคงช่วยอะไรเขาไม่ได้”

เขาเลยตัดสินใจ…ฝากแฟนไว้กับพ่อ

คงเป็นของฝากที่น่าแปลกใจที่สุดสำหรับพ่อ แต่วันนั้น คุณผู้อ่านครับ คนที่แปลกใจที่สุดกลับเป็นเจ้าตัวคนฝากของชิ้นสำคัญนั้นเอง

“ป๋า…ลูกมีเรื่องจะบอกนะ” วีเริ่ม หลังจากเตรียมตัว และคิดหน้าคิดหลังดีแล้วว่า ในรถนั่นแหละดีที่สุด การเดินทางขับรถในครั้งนี้คงเป็นครั้งที่สำคัญที่สุดของชีวิตเขา เขาจะไม่ปิดบังอะไรอีกแล้ว

“...ลูกไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงเลย” เขาบอกออกไป และรอคอยคำตอบอย่างจดจ่อ

แต่ป๋าของวีกลับไม่ได้แสดงอาการอะไร บอกเรียบๆ เพียงว่า “ป๋าก็คิดว่าอย่างนั้น…ป๋าไม่ว่าอะไรหรอก เป็นอะไร ป๋าก็รับได้”

ผมว่าตอนนั้น วีคงอยากหยุดรถ แล้วกอดป๋าไว้แน่นๆ แต่ทว่า สิ่งสำคัญยังไม่ได้บอก แล้วเขาก็บอกเรื่องแฟนไป “...เผื่อเขามีปัญหาอะไร เขาจะได้ติดต่อกับป๋าได้นะครับ” แล้วเขาก็เอาเบอร์แฟนให้ป๋าเก็บไว้

ใจจริงแล้ว หลังจากวันนั้น วีเล่าว่า เขาจะอยากบอกคนอื่นๆ ในบ้านให้หมดเกลี้ยงไปเลย พี่สองคนและน้องอีกคน ที่สำคัญคุณแม่ เขาอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ตอนที่ป๋าบอกว่า อย่าเพิ่งบอกออกไป และใช้เวลาสักพัก และแล้วเวลาก็พิสูจน์ว่า ป๋าพูดถูก ในระยะต่อมา น้องเขาก็รู้ความจริงโดยบังเอิญ วีเดาว่า น้องคงพบ “วีซีดี” ที่เขาเผลอวางทิ้งไว้ หรือจิตใต้สำนึกบอกให้เผลอ เขาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ

เวลาผ่านไปปีครึ่งหลังจากวันที่พูดความจริงกับพ่อ เขาพบว่า ความรู้สึกกลัวชาวบ้านจะรู้ตัวตนของเขานั้นไม่มีอีกแล้ว เขารู้สึกเป็นตัวของตัวเองอย่างมั่นคง และรู้สึกว่า ต่อไปนี้ เขาจะไม่รู้สึกอึดอัดอยากจะบอกอะไรใครออกไปอีก แต่ถ้าใครอยากจะรู้ เขาจะบอก และเขาจะรอให้คนที่อยากรู้เป็นฝ่ายเข้ามาหาเขาเอง

คุณผู้อ่านครับ ถ้าสิ่งนี้เรียกว่า “power” ผมว่า เขาคงรู้จักมันแล้วละครับ และรู้ว่า จะใช้มันยังไงเพื่อให้ตัวเราหลุดพ้น แทนที่จะปล่อยให้มันมามี power เหนือเรา

ความลับนั้น เมื่อเป็นความลับ และไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว เขาก็จะไม่กลัวปฏิกิริยาของคนอื่น คนที่เดินทางมาถึงจุดนี้ได้ คงคล้ายการเป็นผู้รู้ และผู้ตื่นแห่งชีวิตตัวเอง เพราะเมื่อเราถึงจุดที่เราสามารถขึ้นไปยืนได้อย่างมั่นคง และรู้ว่า สิ่งที่เราเป็นไม่ใช่สิ่งที่น่าละอาย หรือเสียหาย-อย่างแท้จริง เมื่อพบสายตาบางคู่ คนบางคนที่ไม่คิดอย่างนั้น โปรดบอกตัวเองว่า เขาเองนั่นแหละยังไม่ “หลุดพ้น”

และในวันหนึ่ง มารดาของเขาซึ่งเป็นคนที่เขาห่วงที่สุด ก็ได้รับรู้ความจริง วีคงเป็นผู้ชายอีกคนที่เลิกแอบแล้วพบว่า เขาค้นพบอะไรบางอย่างในตัวคนอื่นโดยเฉพาะคนใกล้ชิด เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นได้กับมารดา วันนั้นวีได้ยินแม่พูดว่า

“พาเขามาไหว้แม่ละกัน”

-end-

All rights reserved