แล้ววันหนึ่ง...เราจะผ่านจุดนี้ไป

เลิกแอบเสียที วิทยา แสงอรุณ 21-22 ก.ค. 2007
เซคชั่น MetroLife จาก นสพ. ผู้จัดการรายวัน วันเสาร์


ผมรู้จักกับ “รุจน์” เมื่อสองสามปีก่อน เรารู้จักกันผ่านเจ้าหน้าที่ประจำมหาวิทยาลัยท่านหนึ่งที่ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่นักศึกษา ผมยังจำได้ว่า ตอนพบกันครั้งแรก เขาส่งยิ้มกว้างมาให้ผมราวกับว่า เรารู้จักกันมาก่อนเมื่อนานแสนนานมาแล้ว


หนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าใสคนนี้เป็นใครกัน? ตอนนั้น ผมแทบจะไม่รู้จักอะไรอื่นเกี่ยวกับเขาเลย เราคุยกันเพียงเล็กน้อย ผมรู้แต่เพียงว่า เขาเป็นนักศึกษาคนหนึ่งที่กำลังค้นหาตัวเอง และจากคำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่คนนั้น : อยากให้น้องเค้าคุยกับคุณน่ะ เค้ามีปัญหาน่ะ เผื่อคุณช่วยได้...

ดูจากภายนอกแล้ว ตอนที่พบกันในครั้งแรก และอีกครั้งต่อมา ผมมองไม่เห็นสีหน้า แววตา หรือว่ามีสัญญาณใดที่บ่งบอกว่า เขามีปัญหาหรือมีเรื่องทุกข์ใจอะไรเลย เขาดูยิ้มแย้ม มีความสุขดี กระนั้น ผมยังคงรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ผมเลยบอกเขาไปว่า “มีอะไรก็คุยกันได้นะครับ” แต่เราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลยสองปีกว่าๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมได้รับอีเมลของเขา บอกว่า มีเรื่องจะปรึกษา และขอเขียนเป็นอีเมล เพราะเขาจะมีสติในการเรียบเรียงเรื่องราวมากกว่าจะพูดให้ฟัง

“…ผมไม่รู้จะเริ่มตรงจุดไหนครับพี่ เพราะมันมีหลายเรื่อง แต่รวมแล้วก็คือเรื่องเดียวกัน ผมขอเขียนไปตามที่นึกได้นะครับ ผมเพิ่งเรียนจบครับ แต่ผมยังไม่ได้ไปทำงานที่ไหนเลย ผมโกหกตัวเองมาตลอดว่า ผมไม่ยี่หระกับเรื่องนี้ แต่จริงๆ แล้วผมก็เครียดมากครับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า ผมกลัวจะเข้ากับเพื่อนใหม่ในที่ทำงานไม่ได้ ทำให้ปิดโอกาสตัวเองมาตลอด ถูกเรียกสัมภาษณ์ก็ทำให้ตัวเองไม่ได้งานซะงั้น

ผมกลัวเข้ากับคนใหม่ๆ สภาพแวดล้อมใหม่ๆไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะตอนนี้ผมมีปัญหาบุคลิกภาพมาก ผมกลัวว่า ผมจะแสดงบุคลิกความเป็นเกย์ออกมาครับ ผมก็อยากเลิกนะครับ ผมมีเพื่อนที่ดี และรู้เรื่องนี้ แต่เขาเป็นผู้หญิง และเรียนอยู่ไกลแสนไกล

แม่ไม่เข้าใจผมเลย ผมบอกท่านแล้ว แม่ก็ทำท่าเหมือนกับว่ายอมรับ แต่จริงๆ ในใจลึกๆ ก็ยังอยากให้ผมชอบผู้หญิง และแต่งงานกับผู้หญิง วันไหนเป็นวันร้ายท่านก็จะโผล่มาพูดเรื่องนี้ครับ บอกให้ผมลองดู ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ไงว่าชอบหรือไม่ชอบ อะไรทำนองนี้ ที่สำคัญท่านอายที่ผมชอบผู้ชาย ผมเสียใจมาก

ในเมื่อผมเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ ทำไมจะต้องมาบังคับให้ผมเป็นอย่างที่ท่านต้องการด้วย ปากก็บอกว่ารักผม แต่ว่าจริงๆ แล้วจะบังคับให้ผมเป็นในสิ่งที่ท่านอยากให้เป็น ท่านไม่เคยมองเห็นผมเลย ท่านเห็นแต่ลูกชายในอุดมคติที่ไม่มีวันมีจริง คงเป็นความซวยของผม ตอนเด็กๆ ผมสนิทกับท่านที่สุด ท่านตั้งความหวังกับผมมากที่สุด ท่านรักผมมากที่สุด ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น การที่ท่านมาตั้งความหวังกับผมแบบนี้ ทำให้ผมเครียดมาก เหมือนถูกขังไว้ในคุกที่มองไม่เห็น เหมือนถูกเรียกร้องให้มอบสิ่งที่ให้ไม่ได้ เหมือนเป็นความรับผิดชอบใหญ่หลวงที่ผมต้องแบกไว้บนบ่า

ผมกลัวตลอดเวลาว่าจะทำในสิ่งที่ท่านคาดหวังไม่ได้ กลัวว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรหากผมจะใช้ชีวิตในแบบของผมเอง ผมกลัวไปหมดทุกอย่างเลยตอนนี้ เป็นอย่างนี้อยู่หลายทีจนในที่สุดผมก็เลิกสมัครงานครับ

ตอนนี้ที่ผมรู้สึกว่าเป็นปัญหาต่อตัวเองมากที่สุด คือการยอมรับตัวเองครับ ผมยอมรับตัวเองไม่ได้ ผมยังหวังอยู่ลึกๆว่าอยากจะเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิง ตอนนี้ผมอ่อนไหวเหลือเกิน ความอ่อนไหวค่อยๆเพิ่มขึ้นๆ จนผมแทบจะใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้ถ้าไม่สวมหน้ากากไว้ ผมจะแสดงท่าทีเป็นคนเย็นชา พูด
น้อยๆ ไม่แสดงท่าทางอะไรเลย ทำตัวแข็งๆ ตาขวางๆ หรือไม่ก็ยิ้มๆ ซึ่งทำได้แป๊บเดียว เพราะมันก็ไม่ใช่ตัวผม หลังจากพยายามแอ๊คท่าที่ไม่ใช่ตัวเองแล้ว ผมก็ยิ่งแข็งและตาขวางเข้าไปใหม่ ไม่พูดไม่คุย ก็เพื่อปกปิดความไม่มั่นคงภายในใจที่นับวันมีแต่จะทวีความรุนแรงขึ้นทุกที จนผมแทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว…”

คุณผู้อ่านครับ ผมอ่านจดหมายเขาจบแล้ว ผมรู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ผมรู้แล้วล่ะครับว่า ผมเคยรู้จักรุจน์ที่ไหนมาก่อน ผมโทรศัพท์นัดหมายเพราะผมอยากจะบอกอะไรเขาต่อหน้ามากกว่าจะตอบอีเมลกลับอย่างที่เขาต้องการ

เขายังคงเป็นเด็กหนุ่มหน้าใสคนเดิม เขายิ้มทักทายผมเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน พอเราได้นั่งลงคุยกัน และรับฟังเรื่องราวอื่นๆ ที่เขาพรั่งพรูออกมาเหมือนน้ำบ่าที่ไหลหลาก ผมรู้สึกดีใจนะครับที่เขาไว้ใจผม และเล่าเรื่องส่วนตัวต่างๆ ให้ฟังมากมาย แล้วผมก็บอกเขาว่า

“รู้มั๊ย ยิ่งมาฟังเราเล่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นแล้ว พี่อยากจะบอกว่า มันเหมือนพี่เห็นตัวเองอีกครั้งเลย พี่ก็เคยไปยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อนนะ”

ผมมองหน้าเขาอย่างพิจารณา ดูเขาสบายใจขึ้นที่รู้ว่า ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน มันเกิดขึ้นกับคนหลายๆ คนมาแล้วที่ต้องผ่านขั้นตอนนี้ของชีวิต เพียงแต่ว่า เราจะยินยอมที่จะเผชิญความจริงของตัวเองหรือไม่ มันอาจเจ็บปวด มันอาจเสียน้ำตา แต่เวลานี้เขายินยอมเปิดใจในที่สุด ไม่เก็บมันไว้คนเดียวอีกแล้ว เขาเปิดโอกาสให้คนอื่นๆ รับรู้เรื่องราวเขา ก็เพื่อที่เขาจะได้ปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการที่รัดรั้งเขาไว้อย่างแน่นหนา

ผมอยากจะบอกคุณผู้อ่านท่านอื่นๆ อีกครั้ง โดยเฉพาะท่านที่ไม่เคยพูด “ความในใจ” ให้ใครได้ฟังเลย และกำลังคิดว่า จะปกปิดมันไปตลอดชีวิต โปรดจงอย่าอยู่คนเดียว โปรดจงอย่าปิดกั้นตัวเอง โปรดหาคนปรึกษา และจงมั่นใจว่า คุณไม่ใช่คนๆ เดียวที่รู้สึกอย่างนั้นในโลกใบนี้ แล้วเราจะผ่านจุดนี้ไปได้ เหมือนที่อีกหลายๆ คน เคยผ่านมาแล้ว

-end-

All rights reserved.