Poltergay: เกย์ผีขี้เล่น

เลิกแอบเสียที
วิทยา แสงอรุณ 26-27 พฤษภาคม 2007 เซคชั่น MetroLife จาก นสพ. ผู้จัดการรายวัน วันเสาร์

ใครได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้แล้วอาจจะทำคิ้วขมวด และอีกอย่าง บ้านเราไม่ค่อยได้ดูหนังฝรั่งเศสเกี่ยวกับเกย์ ภาพยนตร์เรื่องนี้เลยน่าสนใจไม่น้อย

“Poltergay” เป็นคำล้อเลียนศัพท์ “Poltergeist” (โพลเตอร์ไกสต์) ซึ่งหมายถึงปรากฏการณ์ทางจิตอย่างหนึ่งที่อธิบายไม่ได้ เช่น ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังอาบน้ำอยู่ แว่วเสียงฝีเท้าเดินย่ำไปมาอยู่บนชั้นสอง หรือเสียงกระซิบ รวมถึงเห็นข้าวของในบ้านลอยไปลอยมาได้ แต่คนอื่นๆ รอบข้างกลับไม่รับรู้สิ่งเหล่านั้น

คำว่าโพลเตอร์ไกสต์ มาโด่งดังทั่วโลกก็เพราะหนังคลาสสิคสยองขวัญจากฮอลลีวู้ดในชื่อเดียวกัน (ชื่อไทยเก๋ๆ ว่า ‘ผีหลอกวิญญาณหลอน’) ฉายปี 1982 ทำออกมาแล้วหลายภาค แต่ดังสุดก็ภาคแรกนี่แหละ

คนอายุยี่สิบปลายๆ คงจะจำภาพโปสเตอร์หนังเรื่องนี้ได้ เป็นภาพเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งหันหลังอยู่บนเตียงแล้วยกมือสองข้างทำท่าราวกับกำลังติดต่อสื่อสารกับใครบางคนผ่านจอทีวีที่มีแสงสว่างออกมาอย่างน่าฉงน

แต่ในหนังตลกของฝรั่งเศสเรื่อง “โพลเตอร์เกย์” ของผู้กำกับหน้าใหม่อีริค ลาเวียง (Eric Lavaine) ผีไม่ได้ออกมาจากทีวีแล้วดูดเด็กเข้าไปในทีวี แต่อาศัยอยู่ใต้ถุนบ้าน และเป็นผีเกย์ที่ถูกกักบริเวณไว้ที่นั่นนานกว่าสามสิบปี ทุกๆ คืน ผีเกย์ขาแดนซ์ห้าตนเหล่านี้จะออกมาวาดลวดลายดีสโก้กันเป็นประจำ

เจ้าของบ้านสองคนคือมาร์คและเอ็มม่า ซึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่และไม่รู้มาก่อนว่า ที่นั่นเคยมีดิสโก้เกย์อยู่ในห้องใต้ถุนและเกิดอุบัติเหตุไฟไหม้มาก่อน ทุกๆ คืน สามีหุ่นบึ้กผู้นิยมใส่เสื้อยืดรัดรูปตลอดเวลาโดนผีอำจนเกือบสติแตก ขณะที่ภรรยาก็เริ่มไม่แน่ใจว่า สามีกำลังนอกใจ มีใครแอบซ่อนไว้ หรือแท้จริงแล้ว สามีเป็นเกย์?

อาการขี้เล่นของเหล่าผีเกย์ทำให้เอ็มม่าตัดสินใจย้ายออกไป เพราะสามีเริ่มแปลกๆ ขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะตื่นมากลางดึกแล้วบอกว่าได้ยินเสียงปาร์ตี้กับเพลงดิสโก้ พูดกับใครที่มองไม่เห็น หรืออยู่ๆ ก็บอกว่า เห็นบั้นท้ายของผู้ชายหายวับไปในกำแพงตอนกำลังมีอะไรกับหล่อน และยิ่งหลุดโลกมากขึ้นเมื่อสามีใส่กางเกงขาสั้นอาบน้ำ หล่อนเลยตัดสินใจคิดจะแยกทาง ด้วยความรู้สึกผิด เหล่าเกย์ก็ตัดสินใจช่วยกู้สถานการณ์

หนังนำเสนอความสัมพันธ์และสถานการณ์วุ่นวายของเหล่าผีเกย์กับหนุ่มบึ้กที่เปลี่ยนจากศัตรูคู่อาฆาตเป็นเพื่อนผู้เข้าใจ ใครเคยดูรายการเรียลลิตี้ชื่อดัง “Queer Eye for The Straight Guy” คงนึกภาพออกว่า เขาแก้สถานการณ์กันยังไง

ในหนัง คุณจะได้รู้จักเพลงดังในยุคนั้นอย่าง “Rasputin” ของวงนักร้องผิวหมึก Boney M. ได้ฟังกันบ่อยๆ ตลอดทั้งเรื่อง ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นละมังครับเพราะในเรื่องเหล่าเกย์มีกิจวัตรประจำคือเต้นเพลง Rasputin แถมยังชอบแต่งตัวล้อเลียนวงขวัญใจชาวสีรุ้งยุค 70 คือ Village People

ผมคิดว่า หนังเรื่องนี้เกือบจะได้เป็นหนังตลกคลาสสิคในดวงใจของผู้ชมหลายๆ คนนะครับ เพราะมีองค์ประกอบแห่งความบันเทิงเกือบครบทุกรสที่จะทำให้คนที่เคยดูแล้วอยากจะดูอีก ทั้งเพลง นักแสดง บทสนทนาเก๋ๆ ตัวละครมีสีสันหลากหลาย อย่างหมอผีคนนั้นที่ชอบกิน junk food หรือกระทั่งแมวที่เห็นผีแล้วหวีดร้องน่าสงสารตลอด

แต่ว่ามีบางอย่างที่น่าเสียดาย ตัวละครแต่ละตัวมีอะไรน่าสนใจไม่น้อย และตัวหนังก็มีพล็อตประกอบบางอย่างที่น่าติดตามและจะช่วยให้ตัวละครมีพัฒนาการไปด้วยกัน ที่สำคัญได้เปิดประเด็นปูทางไว้แล้ว แต่จู่ๆ ก็หายไป ความยาวหนังที่มีเหลือเฟือน่าจะเอาประเด็นเหล่านี้มาสานต่อได้อย่างสนุกสนาน ออกรสชาติหลากหลาย

ผมไม่แน่ใจว่า คนที่ไปดูแล้ว มีความเห็นคล้ายๆ กันหรือเปล่าโดยเฉพาะ ตัวพระเอก (นำแสดงโดย Clovis Cornillac) ถึงแม้เขาจะฟิตหุ่นเข้าสเปคกรรมการ หน้าตาก็ไม่เลว แต่เขากลับนำเสนอบทของมาร์คในเรื่องนี้ออกมาในมิติเดียวคือ มาร์คผู้จริงจังและดูเครียดกับชีวิตไปซะทุกเรื่อง

การแสดงแนวนี้ ผมคิดว่า น่าจะเหมาะมากๆ กับบทดราม่าหนักๆ ที่ชวนให้คนดูลุ้นไปกับการแก้ปัญหาชีวิตที่ดูตื้อต้นไปซะทุกด้าน แต่อย่าลืมนะครับ ทุกปัญหามีทางออก และอย่าคิดว่า ตัวเองมีปัญหาแบบนั้นอยู่คนเดียว

ใครที่คิดว่า ทำหนังคอมดี้เกี่ยวกับเกย์หรือกะเทยนั้นทำง่าย เพียงแค่แต่งตัว แต่งหน้าประหลาดๆ วิ่งไล่กันไปมา ตีหัวกัน หรือเอาปืนมายิงใส่กันตอนจบ นี่ก็เป็นหนังอีกประเภทหนึ่งนะครับ ที่น่าไปลองดู เพราะผมคิดว่าส่วนที่ยากที่สุดของหนังก็คือ การใส่ความคิดที่อยู่ในภายใต้บทสนทนาตลกๆ นั้นๆ

นอกจากต้องเป็นคำพูด และมุขตลกที่ต้องให้ทุกๆ คน “เก็ท” ซึ่งหมายถึงผู้ชายผู้หญิงทั่วไปก็ต้อง “เก็ท” ด้วยแล้วเนี่ย หนังตลกเกี่ยวกับเกย์ หรือกะเทยไม่น่าจะทำออกมาแล้วทำให้คนเป็นเกย์ หรือกะเทยดูโง่ๆ หรือมีค่าเพียงสิ่งกระตุ้นต่อมความฮา หรือประทับความรู้สึกเห็นใจเพราะรู้สึกสมเพชไว้ในใจผู้ชม

ความแยบคายในคำพูดที่ดูตลกและมุขตลกนั่นแหละที่ยาก และจะเป็นตัวตัดสินว่า คนดูเก็บอะไรไปคิดได้บ้างมั๊ย หลังจากเสียงหัวเราะจางหาย และที่สำคัญทำให้เป็นหนังที่ดูแล้ว และอยากจะดูอีก ไม่ใช่เป็นเพียงหนัง “soon-to-forget” ดูแล้วก็ผ่านเลย ลืมไปได้ ยากจัง...

สำหรับ Poltergay สิ่งที่ต้องปรบมือให้กับผู้กำกับก็คือ การนำเสนอภาพของเหล่าผีเกย์ออกมาได้อย่างเป็นมิตร แม้พฤติกรรมจะดูหลุดโลก คนดูทั่วไปที่ไม่ได้เป็นชาวสีรุ้งก็เข้าใจเรื่องราวและเข้าใจได้ ไม่ได้รู้สึกเวทนาตัวละคร ผมเชื่อว่า ดูแล้วก็คงอดเอ็นดูพฤติกรรมของเหล่าผีเกย์ไม่ได้ และมีคนมองเกย์ในแง่บวกเพิ่มขึ้น

ภาพยนตร์ใช้ชื่อไทยอย่างเป็นทางการว่า “ผีเกย์ เก๋ 24 ชม.” ฉายที่โรงหนังสยาม สยามสแควร์ ไปชมสองท่านได้รับของที่ระลึกเป็นวีซีดีเพลงประกอบหนังฟังเพลินๆ กับตัวอย่างหนัง http://www.poltergay-lefilm.com/accueil.htm

-end-

All rights reserved.