ความอบอุ่นแบบแปลกๆ

เลิกแอบเสียที วิทยา แสงอรุณ 30 มิ.ย.–1 ก.ค. 2007 เซคชั่น MetroLife จากนสพ. ผู้จัดการรายวัน วันเสาร์

มีคนเคยบอกผมว่า เพื่อนที่เราเจอที่มหาวิทยาลัยจะคบกับเราไปยาวนานมาก ยิ่งถ้าเราได้เรียน กินนอน ไปเที่ยว ทำกิจกรรมกันบ่อยๆ เราก็จะคบกันยาวนานยิ่งขึ้นหลังเรียนจบ

เท่าที่นึกดู เพื่อนส่วนใหญ่จากมหาวิทยาลัยเดียวกันที่ผมคบอยู่และสนิทกันอยู่จนถึงบัดนี้ก็มักจะเป็นเพื่อนผู้หญิง หรือไม่ก็เป็นเกย์

เพื่อนเกย์ที่ว่า ผมก็เพิ่งรู้ว่าเขาก็ใช่ก็ตอนเรียนจบไปนั่นแหละ สมัยเรียน เรื่อง “ผีเห็นผี” หรือ “สบตากันก็รู้ความนัย” ก็พอจะมีนะครับ แต่เรื่องจะให้กระชากผีออกมาน่ะ ผมคงไม่กล้า เพราะผมก็กลัวว่า เค้าจะลากผมออกมาเหมือนกัน

บางทีก็นึกสงสัยตัวเองว่า ทำไมพอเรียนจบ เราไม่ค่อยมีเพื่อนที่เป็นผู้ชายเลยนะ หมายถึง ชายรักหญิงน่ะ? หรือตัวผมเองเลือกที่จะไม่คบพวกเขาไปเองโดยไม่รู้ตัว?

ผมพยายามนึกหาคำตอบอยู่นาน บางคำตอบคงคล้ายๆ กับท่านผู้อ่านอยู่บ้างนะครับ อย่างเช่น คงเป็นเพราะกลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่อง? กลัวจะโดนดูถูกเหยียดหยาม? กลัวจะโดนเขาแกล้ง? กลัวใจตัวเองไปแอบหลงรักเค้า? กลัวชาวบ้านเข้าใจผิด? กลัวว่าเขาจะปฏิเสธตัวตนของเรา? กลัวว่าเขาจะคิดว่าเราเข้าหา? สารพัดจะกลัว

หรือกลัวว่าเรา “ไม่ดี” หรือ “ไม่มีคุณค่า” พอที่เขาจะคบด้วย ?

ผมเคยนึกถึงสิ่งเหล่านี้และพยายามค้นหาคำตอบอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่เคยสำรวจความรู้สึกของตัวเองจริงๆ จังๆ เสียทีจนกระทั่งเร็วๆ นี้ ได้มีโอกาสเหมาะเพราะกิจกรรมล้อเล่นกันบนเว็บแท้ๆ

เพื่อนๆ รุ่นเดียวกับผมทำเว็บไซต์นั้นขึ้นมาสำหรับติดต่อสื่อสารเฉพาะเพื่อนร่วมรุ่น เว็บไซต์ดังกล่าว เป็นเหมือนสะพานเชื่อมเพื่อนเก่า รื้อฟื้นความทรงจำสมัยเรียน รวมทั้งเรื่องสนุกๆ ที่เคยทำ ผมบอกได้เลยล่ะครับว่า รู้สึกเป็นเด็กอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

และที่สำคัญ ทำให้ผมมีโอกาสได้คุยกับเพื่อนบางคนที่เคยหน้าแต่ไม่เคยทักกันเลยตอนเรียน หรือไม่ก็ ไม่เคยรู้มาก่อนว่า เขาและเธอมีตัวตนอยู่ในรุ่นเดียวกัน

ในเว็บนั้น มีห้องแชท และมีกระดานสนทนาเหมือนเว็บทั่วไป ไป ตอนแรก ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ผมควรเปิดเผยแค่ไหน เขาจะรับสิ่งที่ผมเขียนหรือรู้สึกได้ไหม เพราะในนั้น มีอีกหลายคนที่ผมไม่รู้จัก และคงมีคนแอนตี้เรื่องเกย์อยู่แน่นอนเหมือนคนในหมู่เหล่าอื่นๆ อีกอย่าง ผมก็ไม่คิดว่า จะได้เจอหน้าพวกเขา งั้นผมจะเปิดเผยอะไรมากมายไปทำไมล่ะ?

แต่...ถ้าผมปิดบังตัวเอง ไม่กล้าจะพูดหรือเขียนสิ่งที่ตัวเองเชื่อและรู้สึกกับเพื่อนเก่าสมัยเรียน งั้น...ผมก็ยังไม่เลิกแอบน่ะสิ? ผมเลิกคิดวุ่นวาย หรือต้องไตร่ตรองมากมายเกินเหตุ ผมเข้าไปคุยกับเพื่อนๆ ในนั้น ทั้งที่รู้จักหน้า และไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนโดยไม่ปิดบังว่า ผมเป็นเกย์คนหนึ่ง

เพื่อนบางคน (ผู้หญิง) บอกว่า เขาเคยอ่านคอลัมน์นี้มาก่อน แต่ไม่รู้ว่าเป็นผม (วิทยา แสงอรุณเป็นนามปากกาน่ะครับ) เพื่อนบางคนบอกว่า ฉันก็สงสัยแกอยู่เหมือนกัน บางคนก็บอกว่า ตกใจ ทำไมถึงพูดจาเปิดเผยขนาดนั้น เพื่อนบางคนแอบกระซิบถามเพื่อนอีกคนว่า หมอนี่เป็นกะเทยหรือเปล่า เพื่อนบางคนก็ทักทายผมเฉยๆ แต่มีเพื่อนบางคนนี่สิครับโดนล้อเล่นว่า เป็น “กิ๊ก” กับผม

ผมก็นึกว่า พอโดนล้อเล่นสักพักจะเลิกกันไปเอง แต่ดูเหมือนยังเล่นกันไม่เลิก คนที่โดนล้อว่า เป็นกิ๊กกับผมมีอยู่สองคน คนหนึ่งแต่งงานมีลูกแล้ว และอีกคนยังไม่แต่ง เขาเพิ่งเลิกกับแฟน และเพื่อนที่จุดประเด็นล้อเล่นว่า สองคนนี้เป็นกิ๊กกับผม ก็เป็นผู้ชาย

ประเด็นที่ว่า เขาทั้งสองเป็นเกย์แอบหรือเป็นไบฯ คงตัดไปได้เลย เพราะผม “ไม่เห็น ผี” ในตัวเขาทั้งสอง (ใครมีคำอื่นแทนว่า เห็นผี ช่วยแนะนำด้วย)

ผมต้องยอมรับว่า ตอนแรก ก็งงๆ ที่เพื่อนมาล้อเล่นกันอย่างนั้น พวกเขาเขียนล้อเล่นกันถึงขั้นที่เรียกว่า เราเป็นกิ๊กกันแบบ “เราสามคน” และรักกันมากมายซะเหลือเกิน ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งกัน ผมอ่านแรกๆ ก็ขำไป เพลินไป

ขณะที่เพื่อนๆ รวมทั้งตัวกิ๊กทั้งสองร่วมล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน ต่อๆ มา ผมเองนั่นแหละที่เกิดกังวลขึ้นมาซะดื้อๆ

นี่ถ้าคนอื่นๆ เข้ามาอ่านในบอร์ดโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ บางคนคงคิดว่าเป็นเรื่องจริง และกิ๊กปลอมสองคนของผมจะได้รับผลกระทบ หรือโดนเข้าใจผิดจากคนอื่นๆ หรือเปล่า? ผมถามตัวเองตลอด

คุณว่าผมคิดมากไปมั๊ย? มันก็เรื่องล้อเล่นทั้งนั้น ใครจะถือเป็นจริงเป็นจัง?

แต่ถามเข้าจริงๆ ผมก็ยังห่วงกังวลอย่างนั้นอยู่นะ บางครั้งผมเองนั่นแหละที่รู้สึกเกร็ง และเขินซะเองเวลาเค้าแสดงความเป็นห่วงเป็นใยผมแบบล้อเล่นกัน จนกระทั่ง เวลาโพสต์ในบอร์ดในฐานะ “หนึ่งในครอบครัวเราสามคน” ผมต้องเขียนทิ้งท้ายไว้นิดหนึ่งให้คนอื่นๆ ที่เกิดผ่านมาอ่านว่า เรื่องที่เขียนน่ะล้อเล่นกันทั้งนั้น

ใจหนึ่ง ผมอดคิดชื่นชมเขาสองคนไม่ได้ที่เขาใจดี และใจกว้างที่ล้อเล่นกับผมได้ซะทุกเรื่อง และอีกใจหนึ่งก็อดปลื้มตัวเองไม่ได้ (ปลื้มแบบหลังคงเยอะ ขอยอมรับ) ว่า เราต้องมีอะไรดีเขาถึงมายอมล้อเล่นกับเราขนาดนี้? มันเป็นความอบอุ่นใจแบบแปลกๆ น่ะครับ

การที่มีเพื่อนผู้ชายถึงสองคนมาล้อเล่นแบบนี้กับผม ทำให้ผมกลับไปคิดเรื่องนั้นอีกว่า ทำไมผมถึงไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทๆ เป็นผู้ชาย ผมปิดกั้นตัวเองที่จะเข้าไปเสวนากับพวกเค้า? ผมคิดไปเองว่า ผมคงคุยกับพวกเขาไม่รู้เรื่อง ผมกลัวไปต่างๆ นานาแบบที่เคยคิดหรือเปล่า?

ไม่หรอก ลึกๆ ผมคงคิดอยู่ว่า ผมไม่ดีพอที่จะคบกับพวกเขา ผมกำลังเปรียบเทียบอยู่ว่า ผมเป็นผู้ชายเกย์ ขณะที่เขาเป็นผู้ชายทั่วไป พวกเขาอยู่เหนือกว่าผม ผมเหมือน "ผู้ชายชั้นสอง" แล้วผมก็ถามตัวเองต่อไปว่า ใคร หรืออะไรกันนะที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกอย่างนั้น

การที่คนเราคิดว่า ตัวเองไม่ดีพอที่จะคบกับใครบางคน ไม่ฉลาดพอที่จะคุยกับใครบางคน ไม่สวย ไม่หล่อ ไม่เด่นพอ หรือกลัวไปต่างๆ นานากับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น ก็ไม่ต่างอะไรจากการปิดกั้นโอกาสของตัวเองที่จะทำให้เราได้ค้นพบคนอื่น และเราอาจจะไม่มีวันค้นพบเลยว่า ตัวเราเองเป็นใคร เรารู้สึกยังไงกันแน่

ผมพบกว่า เมื่อเราเรียนรู้ที่จะรู้จักตัวเองให้มากยิ่งขึ้น ผมว่านั่นแหละมันคือ สิ่งสวยงามและมีคุณค่าสำหรับชีวิตเรา เมื่อเรามั่นใจยิ่งขึ้นว่า เรามีคุณค่าพอที่ใครๆ จะมาคบหาเป็นเพื่อนด้วย นั่นแหละเราจะไม่รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่าง “เรากับเขา” อีกต่อไป

-end-

All rights reserved.